1 Haziran 2019 Cumartesi
Usta İşi metinler [Dasein arşivi]
Genç edebiyatçılar için Türk ve dünya edebiyatından 'usta işi' kısa öyküler ve metinler yayınlıyoruz. Aşağıdaki görsellere tıklayarak okumak istediğiniz metni okuyabilirsiniz.
'Dijital Duygular'ın ressamından yeni sergi: 'Homo Sapiens’in Son Durağı'
Turgut Ersavaş'ın
'Dijital Aşk: Homo Sapiens’in Son Durağı' isimli kişisel sergisi 11 – 28
Haziran tarihleri arasında Beyoğlu'ndaki Tünel Sanat Galerisi'nde...
Mimar ve ressam Turgut Ersavaş'ın
'Dijital Aşk: Homo Sapiens’in Son Durağı' isimli sergisi, iki bölümden
oluşuyor:
Ersavaş, birinci bölümde, 'big bang'den
sonra, günümüzden milyonlarca yıl önce, ilk defa Doğu Afrika'da ortaya çıkan
avcı-toplayıcı gruplardan, çağımızın yapay zekâlı insansı robotlarına ve belki
de gelecek yüzyıllarda, Homo Sapiens'in Mars'a uzanacak serüvenini kendine özgü
yorumuyla sanatseverlere sunuyor.
2000'li yıllardan bu yana, bilimsel ve
teknolojik alandaki yeni ve sıradışı buluşlar ve bu gelişmelerin insanlar ve
dünyamız üzerindeki etkileri üzerindeki araştırmalarla yakından ilgilenen ve
özellikle tarihçi Yuval Noah Harari ve fizik profesörü Stephen Hawking'in
çalışmalarını takip eden sanatçı Ersavaş, konuyla ilgili ilk tablosunu (Dijital
Duygular) 2002 yılında yapmıştı.
Serginin ikinci bölümüne gelindiğinde
ise, Ersavaş'ın, Homo Sapiens'in yine kendisine, toplumuna ve yaşadığı
ekosisteme, bilimsel gelişmelerin bilinçsiz kullanımıyla nasıl zarar verdiğini
ele aldığı görülüyor.
Sanatseverler, Ersavaş'ın 'Dijital Aşk:
Homo Sapiens’in Son Durağı' isimli kişisel sergisini, pazar, pazartesi ve resmi
günler hariç her gün 10.00-19.00 saatleri arasında gezebilirler.
Yer: Ziraat Bankası
Tünel Sanat Galerisi
Tarih: 11 Haziran 2019,
Salı, Saat: 18.00-20.00
Adres: Asmalı Mescit Mahallesi, Müeyyet Sk. No:1, Tünel / Beyoğlu – İstanbul
Tel: (0212) 251 42 48
USTA İŞİ | Altın çocuk mezbahada
O sıralar şans yine benden yana değildi ve sinirlerim
aşırı şarap içmekten fena halde yıpranmıştı; gözlerim çılgınlaşmış, güçsüz
düşmüştüm; bana genellikle soluklanma olanağı sağlayan sevkıyat memurluğu, depo
sorumlusu gibi bir iş ayarlayamayacak kadar bunalımdaydım, bu yüzden et
paketleme fabrikasına gidip büroya girdim.
“Seni daha önce görmedim mi ben?” diye sordu adam.
“Hayır,” diye yalan söyledim.
İki ya da üç yıl önce gitmiştim oraya, gerekli
formları doldurup sağlık kontrolünden geçtikten sonra dört kat aşağı
indirmişlerdi beni, indikçe soğumuştu ortalık, kan pıhtısıyla kaplıydı yerler,
yerler yeşildi, duvarlar yeşildi ve adam bana işimi anlatmıştı –düğmeye
basıyordun ve fillerin yere yığılışını çağrıştıran seslerden sonra bir şey
geliyordu duvardaki delikten– ölü bir şey, iri, çok iri ve kanlı, ve adam
göstermişti, o ölü ve devasa et yığınını omuzlayıp kamyona yüklüyordun ve yine
düğmeye basıyordun ve bir tane daha geliyordu, sonra da çekip gitmişti, önlüğü,
çelik başlığı ve üç numara küçük çizmeleri çıkarmış, basamakları tırmanıp
kendimi dışarı atmıştım, şimdi bir kez daha ordaydım, yıkılmış.
“Bu iş için biraz yaşlı değil misin?”
“Güçlenmek istiyorum, güç kullanmayı gerektiren bir iş
istiyorum,” diye yalan söyledim.
“Dayanabilecek misin?”
“Keçi gibi inatçıyımdır, eskiden dövüşürdüm. En sıkı
boksörlerle dövüştüm.”
“Öyle mi?”
“Öyle.”
“Hımm, yüzünden belli, kötü yumruklar almışsın.”
“Boş ver yüzümü, ellerim çok seriydi, halen de
öyledir, heyecan olsun diye arada birkaç yumruk alacaksın.”
“Boksu takip ediyorum ama adını hatırlamıyorum.”
“Başka adla dövüştüm. Altın Çocuk diye bilinirdim.”
“Altın Çocuk mu? Hiç duymadım.”
“Güney Amerika’da dövüştüm. Adalarda, Avrupa’da, küçük
kentlerde. İş geçmişimdeki boşluklar bu yüzden. Boksör yazınca insanlar yalan
söylediğimi ya da dalga geçtiğimi sanıyorlar. Ben de canları cehenneme deyip
boş bırakıyorum.”
“Pekâlâ. Yarın sabah dokuz buçukta sağlık kontrolünden
geç ve işe başla. Ağır iş istediğini söylemiştin değil mi?”
“Ee... başka bir şey varsa.”
“Hayır, şu sıralar yok. Elli yaşında filan
gösteriyorsun, işe almamam lazım seni aslında. Zamanımızın ziyan edilmesine
tahammülümüz yoktur.”
“Başkalarına benzemem ben. Altın Çocuk derlerdi bana.”
“Tamam çocuk,” diye gülümsedi, “seni çalıştıracağız!”
Bunu söyleyiş biçimi hiç hoşuma gitmedi.
İki gün sonra ön kapıdan girdim, tahtadan bir
barakanın içinde oturan yaşlı adama, üstünde adım yazılı formu gösterdim. Henry
Charles Bukowski Jr., adam beni yükleme bölümüne yolladı, Thurman’ı bulacaktım.
Yükleme bölümüne yürüdüm, tahta sıraya oturmuş birkaç adam kaçık ya da
homoseksüelmişim gibi baktılar bana.
Ben de kafamda en horlayıcı, en arka sokak bıçkını bakışı
olarak canlandırdığım şekilde onlara baktım.
“Thurman nerede? Thurman’ı görmem gerekiyormuş.”
İçlerinden biri Thurman’ı işaret etti.
“Thurman?”
“Ne var?”
“Senin için çalışıyorum.”
“Öyle mi?”
“Evet.”
Öylece baktı bana.
“Çizmelerin nerede?”
“Çizmelerim mi? Çizmelerim yok,” dedim.
Eğildi, sıranın altından bir çift çizme çıkarıp elime
tutuşturdu, eski, sertleşmiş. Ayağıma geçirdim, aynı hikâye: üç numara küçük.
Parmaklarım ezilip içeri doğru kıvrıldılar.
Sonra kanlı bir önlük ile çelik bir başlık verdi. O
sigarasını yakarken ben öylece durdum. Serinkanlı, erkeksi bir tavırla fırlattı
kibriti.
“Gel.”
Hepsi zenciydi, yanlarına gittiğimde fanatik kara Müslümanlar
gibi baktılar bana. Ben bir seksen boyundaydım ama benden uzundular, ya da
iki-üç misli geniş.
“Charley!” diye kükredi Thurman.
Charley, diye geçirdim içimden, benim gibi, adaşım, bu iyi.
Çelik başlığımın içinde terlemeye başlamıştım bile.
“İşe koş şunu!”
Tanrım, yüce Tanrım, o rahat ve tatlı gecelere ne oldu?
Amerikan tarzı yaşama inanan Walter Winchell’ın başına neden gelmez bu?
Antropoloji dersinde sınıfın en parlak öğrencisi ben değil miydim? Ne oldu?
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)